Jest luty

Wpatrywałem się w własne odbicie, nie wiedząc do końca co o nim sądzić. Co sądzić o sobie. Średniej długości włosy w nieładnym nieładzie, rozbiegane oczy, ciemne i błyszczące jak dwa żuki i usta wykrzywione w potwornym grymasie. Werdykt? Może być. Poprawiłem kołnierz koszuli, nawet nie zwracając uwagi na to, że była nierówno zapięta i odszedłem od lustra szybkim, sztywnym krokiem.

Zamknąłem za sobą drzwi na klucz z kurtką zarzuconą przez ramię. Włożyłem ją, zbiegając po schodach i gdy siłowałem się z suwakiem, prawie wpadłem na starszą panią, która mieszkała na parterze pod numerem 31. Dzieliła dom i serce z jamnikiem w podeszłym wieku. Szczerze mówiąc, obawiałem się dnia, w którym któreś z nich umrze.

–– Przepraszam najmocniej –– powiedziałem, kłaniając się nisko.

–– Nic się nie stało, młodzieńcze. A dokąd ty pędzisz tak elegancko ubrany? –– spytała z szerokim uśmiechem, ujawniając tym samym brak kilku zębów. –– Na rozpoczęcie roku?

–– Jest luty –– odpowiedziałem, marszcząc lekko brwi.

–– Która to klasa? Siódma?

–– Trzecia liceum.

–– Dziewczynę masz?

–– Nie mam. –– Na ułamek sekundy wbiłem wzrok w czubki butów.

–– A no tak, pewnie rodzice ci nie pozwalają jeszcze randkować, w końcu masz dopiero trzynaście lat –– powiedziała staruszka, kiwając ze zrozumieniem głową.

–– Mam osiemnaście lat –– poprawiłem ją spokojnie, siląc się na uprzejmy uśmiech.

–– Trzynaście lat, magiczny wiek… –– westchnęła kobieta. Brzmiała jakby miała lada chwila zacząć snuć długą opowieść o swojej młodości.

–– Przepraszam, ale potwornie się spieszę –– wtrąciłem nim zdążyła nabrać powietrza.

–– Na rozpoczęcie roku się tak spieszysz? –– spytała z szerokim uśmiechem.

–– Jest luty –– rzuciłem przez ramię, odchodząc szybkim, sztywnym krokiem.

Zastanawiałem się chwilę co robi na dworze bez swojego jamnika i miałem nadzieję, że jeszcze mu się nie umarło. Wymijając ludzi i oblodzone części chodnika, uporałem się w końcu z suwakiem kurtki i schowałem dłonie do kieszeni wiecznie wypełnionych po brzegi najróżniejszymi rzeczami.

Od samego rana próbowałem zdekoncentrować się od faktu, który męczył mnie odkąd upłynął pierwszy tydzień ferii. Temat ten trapił mnie tak okropnie, że zdecydowałem, że po prostu przesiedzę ten dzień w domu przykryty kilkoma kocami i z zieloną herbatą w dłoni. Ale nie wytrzymałem. Nie mogłem dalej sam siebie ranić, musiałem coś z tym zrobić.

Czternasty luty. Dzień, którego się obawiałem i na który mimowolnie czekałem od czternastu dni, jeśli nie dłużej. Po tylu zmaganiach, wewnętrznych walkach i kompromisach byłem z siebie dumny, że zamiast unikać problemu, stawiam mu czoła.

Zwolniłem kroku, obrzucając spojrzeniem stoisko z różami za 3,50. W końcu wkroczyłem do kiosku obok, witając znanego mi z widzenia mężczyznę – od niego po raz pierwszy kupiłem legalnie alkohol parę miesięcy wcześniej – i wyjąłem z kieszeni pięćdziesięciozłotowy banknot, pięć złotych i kartę miejską.

–– Chciałbym doładować.

–– Na miesiąc? Tak jak zawsze? –– Skinąłem głową. Kasjer postukał w klawiaturę, przyłożył gdzieś kartę i zwrócił mi ją wraz z paragonem. –– Przyłożyć do czytnika i będzie z powrotem ważna.

–– Super, dziękuję.

Wykroczyłem na zewnątrz i wziąłem głęboki wdech. Zakrztusiłem się trochę smogiem, ale po chwili stanąłem znów prosto.

Moja karta miejska była, ponownie, ważna. Warszawa, ponownie, stała przede mną otworem.