Granica

Burza dudniła w basowej tonacji. Mruczała, jakby nastrajając swój głos niczym artysta przed koncertem. Musiała przygotować się do gromowładnej roli.

Wiatr dął z całych sił. Chciał zagrać jak najgłośniej na instrumencie, którym było jezioro – pluszczące falami wody, drzewa – szumiące liśćmi i nabijające rytm gałęziami, piach – unoszony w powietrze, zasypujący oczy i uszy, dla lekkiego wyciszenia orkiestry.

Jaskółki latały nisko. Tuż nad powierzchnią wody. Chwilami zdawało się, że zaraz zaczną nurkować, aby uciec od duchoty panującej w powietrzu, które nagle zrobiło się chłodne, a jednak wciąż zdawało się przytłaczać swoim nagrzaniem. 

Świat zdawał się wstrzymany w napiętym oczekiwaniu. 

Chłopak z zaciekawieniem patrzył na tę próbę generalną. Lustrował otoczenie swymi intensywnie szarymi, jak chmury kłębiące się na niebie, oczyma. Musiał je mrużyć w ochronie przed pisakiem. Jego włosy, sięgające trochę za uszy, targane wiatrem, zdawały się jedynym źródłem jasności wśród następującego przed przedstawieniem zgaszenia świateł, z powodu prawie białej barwy. 

Nagle huk grzmotu i błysk pioruna pokryły się prawie idealnie, a woda w jeziorze zafalowała mocniej pod uderzeniami kropli wody. Widowisko się zaczęło. 

Chłopak wiedział, że podczas burzy nie powinno się stawać pod drzewami, ani wchodzić do wody. Najlepiej ukryć się pod dachem, jednak on znajdował się daleko od jakichkolwiek ludzkich siedzib, pomiędzy lasem, a jeziorem. Nie czuł strachu, mimo że gromy i pioruny przedstawiano zawsze jako zabójcze. Wręcz przeciwnie, jego serce ogarniał spokój. 

Położył się na piasku pomiędzy wodą, a drzewami – na wyspie bezpieczeństwa na stałym lądzie. Deszcz padał coraz mocnej. Ogarniał jego ciało niczym morskie fale spadające z nieba. Jednak chłopakowi to nie przeszkadzało, było ciepło, letni gorąc przerwany takim niespodziewanym prysznicem zdawał mu się wręcz fenomenalny. Zaczął cicho śpiewać, choć można było odnieść wrażenie, że ogrom wody zagłuszy jego piękny głos, ale piosenka rozbrzmiewała coraz głośniej. 

Toń wody nieprzenikniona,

czarna jak sadza, czy wrona,

zamknięta ciemnością nieba.

Czego nam dzisiaj trzeba?

Potrzeba nam tylko miłości,

tej romantycznej czułości.

Pod nieboskłonem wieczornym

serce jest niepokornym,

aż przyjdziesz ma miła z nieba

i dasz mi to czego trzeba.

Pod nieboskłonem wieczornym

serce jest niepokornym

lecz nie martw się moja miła

zapomnij, a będziesz żyła…

Spośród drzew dało się usłyszeć odpowiedź, cichą splątaną wręcz z muzyką wiatru. 

Będę żyła z pamięcią 

mimo twoim zaklęciom.

Będę ciebie kochała,

bo miłość moja niemała.

Będę z Tobą wieczorem,

pod malowanym niebem.

Będę kochała Ciebie 

w wietrze i każdej potrzebie…

Dziewczyna położyła się obok niego ściskając mocno jego dłoń. Deszcz topił w sobie ich oboje, a oni trwali, jakby ta chwila miała być wiecznością. Jak na komendę, gdy uderzył piorun, odwrócili się do siebie. Jego białe, a jej czarne włosy splątały się. Musnął jej drobne wargi, swoimi – pełnymi, a ona otworzyła oczy – intensywnie zielone, a nie jak jego – tłumione szarością. 

– Wiesz, że nigdy nie będziemy na świecie razem: ty jesteś smutkiem Życia, ja natomiast czystością Śmierci – stwierdził chłopak ze smutkiem w głosie.

– A jednak jesteśmy przy sobie, gdy letnia burza zmienia jasność w ciemność. 

– Burza więc jest nam przyjacielem i kryjówką. 

Pocałował ją, gdy słońce wychodziło zza chmur, a deszcz trochę zelżał. 

Śmierć z Życiem pod ciemnym niebem

dzisiaj są tylko dla siebie,

dzisiaj są kochankami 

i miłość jest między nami.

– Rym ci nie wyszedł – roześmiał się Śmierć.

– Wiem, jednak czy rym jest sensem? Nie… Sensem jest ta chwila, sensem jesteśmy my – roześmiała się Życie. 

Burza nie ustawała, mimo pojawiającego się słońca. 

Pojawiła się jedynie tęcza uświetniająca przedstawienie.