Zagadka

 Słońce zachodzi, zostawiając na chmurach przy horyzoncie róż z pomarańczem. Patrzę na to z dezaprobatą, bo wciąż nic nie wymyśliłam, a za chwilę całkiem się ściemni.

Jestem na siebie zła, zabrałam się za to zbyt późno. Niezadowolona przyciskam dwie pierwsze struny na trzecim progu. Próbuję różnych dźwięków, które mogą wystąpić jako następne. Po chwili zaczyna to brzmieć jak muzyka, zamiast brzdąkanie amatora. Gitara przestaje ciążyć mi na duszy, znów jesteśmy przyjaciółkami. Gram nową melodię coraz śmielej, gdy słyszę kroki za plecami. Urywam takt i odwracam się gwałtownie.

Delikatny wiatr rozwiewa jej ciemne włosy, grzywka przysłania połowę twarzy. Jak zwykle jest lekko zamyślona, choć krok tego nie zdradza – idzie równo i szybko. Patrzę na nią pytająco, prosiłam przecież, by mi nie przeszkadzać. Siada obok mnie na nagrzanym chodniku. Uśmiecha się, ukazując lekką asymetrię zębów. Ona uważa, że to defekt, ale moim zdaniem dodaje jej uroku. Patrzy mi w oczy, a ja przez chwilę mogę myśleć tylko o jej tęczówkach. W tym świetle są prawie bursztynowe, choć gdy się ściemni staną się głęboko czekoladowe.

Wracam do rzeczywistości dopiero, gdy czuję, że gitara już nie spoczywa na moich nogach. Dłonie drobniejsze od moich obejmują gryf i tańczą po strunach. Za każdym razem gdy to robi, zazdroszczę jej spontaniczności. Sama nie umiem po prostu usiąść i grać.

Mogłabym zamknąć oczy, by bardziej skoncentrować się na muzyce, ale wolę patrzeć, jak pochyla głowę ze skupieniem, nucąc cicho pod nosem. Nie myli się ani razu. Aż robi mi się przykro, gdy wybrzmiewa ostatni akord.

– Jestem pod wrażeniem – mówię z uznaniem i kładę dłoń na jej ręce. – Jak profesjonalista.

– Staram się, by grane przeze mnie dźwięki były czyste, żeby odwrócić uwagę od brudnych myśli – odpowiada zagadkowo, oddaje mi instrument i wstaje, otrzepując rybaczki.

Nie odrywam od niej wzroku, dopóki nie zniknie za drzwiami domku. Chyba nigdy nie uda mi się jej rozgryźć.