Film akcji

– Idę na fajkę – zakomunikowała Maria.

Ewelina machnęła ręką, pochłonięta równym krajaniem wegańskiej szarlotki. Z głośników leciała najbardziej neutralna muzyka z możliwych.

Maria przeszła przez kuchnię, po drodze zgarniając ukochaną zieloną kurtkę. Chociaż wrzesień był wyjątkowo słoneczny, nadciągały jesienne chłody i krótki rękawek przestawał starczać.

Maria prześlizgnęła się obok zaglądającego do piekarnika Marcina i szybko przemknęła na zewnątrz. Stanęła na betonowym podwórku, obok podjazdu dla dostawczaka i zapaliła papierosa. Zagapiła się w cudownie niebieskie niebo. Odbijało się w oknach szklanego wieżowca. Powietrze było chłodne i miało w sobie coś rześkiego i czystego. Pierwsze opadłe liście pod jej nogami już zaczynały butwieć.

Wyciągnęła telefon i wystukała numer. Uderzała palcami w komórkę w rytm miarowego sygnału. Nic.

Wróciła do kawiarni, mijając Marcina wyciągającego idealnie wypieczoną tartę z burakiem. Maria przeczesała palcami włosy i związała je w koński ogon. Rozejrzała się po lokalu, podeszła, żeby zebrać naczynia ze stolika. Mężczyzna w garniturze uśmiechnął się do niej szybko i oszczędnie znad ekranu laptopa. Siedział na małym podwyższeniu, skąd był widok na całą salę. Wszyscy zresztą albo zawzięcie stukali w klawiatury, albo robili coś na telefonie – nawet schodząc na kawę albo lunch, zabierali swoje biura ze sobą.

Jak na kawiarnię na parterze siedziby korpo było tu zaskakująco przytulnie – białe ściany, jasne meble, wygodne kanapy, kontrastująco zielone rośliny. Urocze sznury lampek, półki z książkami, kolorowe fotele, oczywiście wszędzie gniazdka. Miło. Jedna z najważniejszych polskich firm zajmujących się finansami dbała o swoich pracowników. Teraz, w porze lunchu, siedziało tu dobrze ponad dwadzieścia osób.

Maria delikatnie odsunęła teczki, żeby postawić miskę z minestrone. Jakaś kobieta wymamrotała podziękowania, nie odrywając wzroku od ekranu. Maria rzuciła okiem, kładąc sztućce. Całe słupki obliczeń. Nic ciekawego.  

– Jak to nie zrobione? – syczał jakiś mężczyzna do telefonu, zasłaniając usta białą serwetką. – Wiesz, jakie to są pieniądze?

Marii trochę pociły się ręce. Wytarła je o czarne dżinsy i uśmiechnęła się, żeby zamaskować zdenerwowanie.

– Smacznego – rzuciła. Miała trochę zbyt cienki głos, który teraz wpadł w jeszcze wyższy rejestr. Sama się skrzywiła.

Przecisnęła się między dwoma stolikami.

– Wiesz – powiedział krępy trzydziestolatek swojej cichutkiej koleżance w okularach – byłem ostatnio w kinie na takim filmie akcji. Fajny.

– Idę na fajkę – zakomunikowała Maria Ewelinie.

Ewelina pokręciła głową z rozbawieniem, próbując zabrać się z trzema talerzami na raz.

– Nałóg – rzuciła żartobliwie.

Maria przewróciła oczami z uśmiechem.

Złapała kurtkę i przeszła przez kuchnię. Marcin siekał orzechy włoskie wielkim nożem.

Z dziur w betonie z godną podziwu determinacją wyrastały źdźbła trawy. Maria wydmuchała na nie dym i wystukała numer. Wsłuchiwała się w miarowy sygnał i wyrzuciła z siebie przekleństwo. Zrobiło jej się trochę lepiej. 

Kiedy wróciła, Ewelina była zajęta parzeniem kawy, więc to ona podeszła obsłużyć dwoje klientów.

– Świetnie, świetnie. – Mężczyzna odsunął na chwilę telefon od ucha. – Raz zestaw dnia. I kawa, błagam, kawa.

Maria uśmiechnęła się porozumiewawczo i nabiła zamówienie. Zaraz później do lady podeszła młoda kobieta w eleganckim kostiumie ze spodniami, ale, jak zauważyła kelnerka, w wygodnych butach na płaskim obcasie. Jasne włosy miała spięte.

Blondynka puściła do niej umalowane oko. Maria z trudem oddychała.

– Espresso – rzuciła niedbale kobieta. – Jakie macie tarty?

– Ze szpinakiem, z burakami i orzechami włoskimi, z karmelizowaną cebulą – wyrecytowała Maria.

– To poproszę ze szpinakiem.

Kobieta usadziła się w rogu sali, przodem do okna i blisko drzwi. Położyła torebkę przy prawym biodrze.

Maria ukroiła kawałek tarty. Poruszyła palcami, bo jakoś jej zesztywniały, a nie mogły. Wyjęła telefon i sprawdziła ekran. Żadnych nieodebranych połączeń.

– Czekasz na telefon? – domyśliła się Ewelina, wyjmując z lodówki kanapki.

– Ta. – Maria westchnęła, chowając komórkę do tylnej kieszeni dżinsów. – Ale nic z tego.

– Może zadzwoni – rzuciła Ewelina pocieszająco.

Marcin popukał znacząco w parapet okienka kuchni. Maria odebrała od niego placki ziemniaczane. Chłopak patrzył na nią przez chwilę i pokręcił głową, wracając do kuchni.

Dziewczyna chwyciła talerz z plackami w jedną, a z tartą w drugą. Blondynka zerknęła na nią znad telefonu i rzuciła krótkie podziękowanie.

– Idę na fajkę – powiedziała Maria, przejeżdżając palcami po jasnych włosach.

– Dobrze, dobrze. – Ewelina spojrzała na nią ze współczuciem. – Wszystko okej?

Maria skarciła samą siebie w myślach.

– Tak, tak. – Uśmiechnęła się słabo. – Tylko wiesz. Telefon.

– No tak. – Ewelina zerknęła na jej kieszeń. – Ktoś ważny, co?

– Niestety tak.

Maria przeszła na podwórko. Zapaliła papierosa i zagapiła się w górę, na wieżowiec. Wypuściła dym ustami i wciągnęła chłodne powietrze.

I wtedy zawibrował telefon.

Maria prawie upuściła papierosa, a zaraz potem telefon. Drżącymi palcami odblokowała ekran.

Wyjdź na zewnątrz.

Wzięła głęboki wdech.

Jestem na zewnątrz.

Po chwili rozległy się wibracje przychodzącego połączenia. Maria odebrała i zaczerpnęła tchu.

– Chciałam…

– Tylko „tak” i „nie”. Godzina opóźnienia, dwie osoby nawaliły.

Maria zamknęła oczy.

– Znalezione, zabezpieczone. Wszyscy są?

Maria odetchnęła z ulgą. Spojrzała w jesienne niebo.

– Tak. – Jej głos brzmiał trochę głucho.

– Pozycje?

– Tak.

– Kontakt z wyższymi piętrami?

– Jasne.

– Drzwi są zablokowane. Od teraz używasz drugiego numeru. Ruszacie, widzimy się.

W uchu zadźwięczał jej sygnał. Maria dopaliła papierosa i rzuciwszy go na ziemię, zdeptała butem. Ruszyła w stronę kuchni. Zamknęła drzwi na podwórko na klucz.

Marcin spokojnie kroił paprykę.

– Już – rzuciła Maria.

Marcin skinął głową i sięgnął do szafki pod zlewem.

Neutralna muzyczka grała w tle. Stukały klawiatury, szumiała woda ze zlewu, szczękały sztućce. Amator kina akcji z buzią pełną sałatki perorował dalej.

Komórka blondynki zawibrowała; kobieta wyłączyła telefon i sięgnęła do torebki. Mężczyzna na antresoli zamknął klapę laptopa.

W kuchni Maria próbowała powstrzymać drżenie rąk i pomogła Marcinowi odczepić od zlewu dwa pistolety.