Instytucja Miłości

Otrzepałam koszmary z płaszcza i zmarzniętą dłonią uchyliłam drzwi. Już dawno mnie tu nie było. Bałam się wrócić. Wielokrotnie okrążałam to miejsce w snach i podczas spacerów, gdy już zaczęłam wychodzić na zewnątrz. Żeby się to stało, musiało posypać się wiele liści i płatków śniegu. A ja? Ja musiałam się rozsypać.

***

Zazdrościłam im wtedy jak szalona, tej jakże krótkiej rozpaczy. Dotyk palił je tak samo mocno co pokrzepiał, a nawet... górował nad tym. Rozpływały się, choć nie z rozkoszy. Umiały zniknąć. Ja do tego potrzebowałam czasu. I siniaków.

***

– I jak? – spytała Maryla.

– Wygraliśmy – odparłam, odwieszając ubranie. Wieszak wyglądał równie nędznie, co przed kilkoma miesiącami.

***

Znacznie trudniej było mi pozwać niż pozwolić się wyzwać. A teraz? Teraz moje oczy wyglądały jak worki z ziemniakami, a włosy bardziej niż nawet perukę – przypominały ptasie gniazdo. Kwestia nieprzespanych nocy i braku jakichkolwiek chęci do porannego wstawania. Musiałam jednak zarobić trochę grosza. Dla niej. Albo dla niego. Dla nas. Przynajmniej, dopóki mogłam.

***

– Wracasz od jutra?

– Tak.

– Do kiedy będziesz mogła?

– Zobaczymy.

– A co dalej?

– Nie wiem.

***

Nic więcej nie miało już znaczenia. Drzwi kawiarni uchyliły się, a do środka wpadł podmuch zimnego powietrza. Zapełnił się kolejny stolik.

– Został z niczym? – spytała, biorąc kartę.

– Ze wszystkim – odparłam. Choć wiedziałam, że to pod sercem jest moje wszystko.

***

Taka to… instytucja ,,miłości".

Wszystko znosi,

wszystkiemu przytakuje,

we wszystkim pokłada

pościele.

Cierpliwa:

na ułamek rozpięcia

guzika;

A metka?

Powie zbyt wiele.

90% poliester

10% bawełna

Metka

na nitce?

Na sznurze!

Rozmiar uczucia?

XXL

O kilka numerków

za duże.